დედამიწას სიყვარული აკლია, თორემ არც მსუქანი ადამიანები იარსებებდნენ

ალბათ, ჩემი ხასიათის თვისებაა, ყველაფრის შეჯამების მცდელობა რომ მაქვს.

უნდა შევაჯამო განვლილი დღე, კვირა, თვე, წელიწადი, ცხოვრება...

არ ვიცი ეს რას მაძლევს. ან ვიცი... ეს თვისება იმაში მარკვევს საკუთარი, ამქვეყნიური ფუნქცია რამდენად სწორად მაქვს აღქმული და რას ვაკეთებ იმისთვის, რომ სახე არ დავკარგო.

ჰოდა დღეს ჩემი ბლოგის რეიტინგი მინდა შევაჯამო იმისთვის, რომ ერთად გავერკვეთ, რამ დაგაინტერესათ თქვენ, ჩემი მკითხველი, ყველაზე მეტად და აქედან იმ სურვილებსაც მიგიხვდეთ, რომელსაც თითქმის არასდროს მწერთ, მაგრამ შესაძლოა, რომ გაქვთ.

ანუ ბლოგის რეიტინგული ჩანაწერების კვლევით, ახლა მისი სახის შენარჩუნებასა და კიდევ უფრო საინტერესო საკითხავად ქცევას ვლამობ.

ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ ბევრი ჩემი ქვეყნის ( და არამარტო) მოქალაქის მსგავსად, გავსუქდი.

არავინ იმატებს 20–30 კილოგრამს ერთ დღეში, მაგრამ, რატომღაც, მსუქანი ადამიანების უმეტესობა ერთ კონკრეტულ დღეს იგებს (თუ იაზრებს) ამას. ეს დღე, ყოველთვის კოშმარულია, მაგრამ აუცილებლად ნიშნავს გამოფხიზლებას.

მე გამოვფხიზლდი, ანუ დავინახე საკუთარი თავი და იმისი აღიარებით, რომ მსუქანი ვარ, პირველი ნაბიჯი გადავდგი მასთან საბრძოლველად.

არა აქვს მნიშვნელობა როგორ დაინახე. ეგებ ეს უბრალო სარკეში ჩახედვა იყო, ან სულაც 

სხვისი თვალით საკუთარი თავის დანახვა.

                                                                                ამბობენ, რომ შეყვარებული ადამიანები, თავისი სიყვარულის გაღვიძების პირველ, ყველაზე ლამაზ პერიოდში, აუცილებლად იკლებენ 4–7 კილოგრამს. ეგებ თქვენც დაგმართნიათ ასეთი რამ?.. როდესაც ადამიანი ასე ‘’იგებს’’ რომ ჭარბი წონა აქვს, ის ყოველთვის იოლად ამარცხებს ამ წონას, რადგან მისი არაჩვეულებრივი განწყობა, რომელიც ხანგრძლივი ბედნიერების განცდის ტოლფასია, აჩქარებული გულისცემა ( და ნივთიერებათა ცვლა), ბუნებრივად დავიწყებული მადა ( საკვები მეორეხარისხოვანია, მთავარია მას უყუროს), სურვილების სახეცვლილება, საკუთარ სხეულზე მეტი ფიქრი ( შეყვარებული ადამიანი ხომ ბუნებრივად, თუნდაც გაუაზრებლად იმ ბედნიერ წამს ელოდება, როდესაც ‘’ის’’ შეეხება) წონაში კლების პირდაპირი ‘’გენერატორია’’ და ის ცხიმს, კეთილ ენერგიად გარდაქმნის...

დიახ, დედამიწას სიყვარული აკლია, თორემ, არც მსუქანი ადამიანები იარსებებდნენ. J

ოღონდ მე ასეთი ახალი იმპულსი ნამდვილად არ მქონდა... ის იმპულსი კი რაც ჩემმა საყვარელმა კაცმა დამიტოვა ამერიკაში გამგზავრებამდე, სიშორემ დაჩრდილა და მეც ამ სიმსუქნეში დაახლოებით 5 თვე ვიცხოვრე.

ისე გამოვიდა, რომ ‘’აღიარებიდან’’ რომ მსუქანი ვარ, დიეტის დაწყებამდე კიდევ მოვიმატე, არც მეტი და არც ნაკლები, 10 კილოგრამი და სადღაც სექტემბრის დასაწყისში მთელი ჩემი დარდების მიუხედავად, 100 კილოგრამი ვიყავი. თვლა დავიწყე. ''ის'' მაისის ბოლოს უნდა ჩამოვიდეს... დრო რამდენი მაქვს? ან საერთოდ კი მაქვს დრო? მე ხომ არ ვიცი იმ წელიწადნახევრის განმავლობაში, რაც ჩვენი განშორება გაიწელა, მან როგორი განწყობები შეიძინა?

მე მაშინ საბოლოოდ გამოვფხიზლდი და წყალში ჩავარდნილივით ხავსს დავუწყე ძებნა.

სექტემბერი, ოქტომბერი და ნოემბერი   მხოლოდ 2კგ. და 300 გრ. დასაკლებად ‘’მეყო’’.

ამ პერიოდში გავიკეთე გამოკვლევები (იმედით, რომ ავად ვარ და ამიტომ გავსუქდი) მაგრამ ჯანმრთელი აღმოვჩნდი. J სხვათა შორის მეწყინა, რადგან დამნაშავე ნამდვილად მე ვიყავი და არა სხვა რამ, თუნდაც ავადმყოფობა.

ამ თემაზე მასაც ვესაუბრებე ჩვენი ღამეული საუბრებისას. სწორედ მაშინ გამიჩნდა ის იდეა, რომელიც შემდეგ ამ ჩანაწერში გადმოიღვარა ''მე ასეთიც მომწონხარ''

ოღონდ მას ''ასეთიც'' არაფრით შემიძლია დავუშვა რომ მოვეწონები, ამაზე მისი თავდადებული ცხოვრება, საქმისადმი, ადამიანებისადმი დამოკიდებულება, ხელოვნების სიყვარული, მაღალი გემოვნება მეტყველებს.... თუმცა მამშვიდებდა.

გზის ძიებაში სხეულისა და წონის კორექციის ცენტრს, ‘’სტიმულს’’ მივადექი. 

იმის მიხედვით რა ინფორმაციაც მქონდა ამ დაწესებულების შესახებ, ვფიქრობდი, რომ მისი დახმარებით წონას საკმაოდ იოლად და კომფორტულად დავიკლებდი.

მერე მე და თამუნამ ( თამუნა იდუკაშვილი, სტიმულის მთავარი ექიმი) ვისაუბრეთ და მე ვიფიქრე, რომ ''სტიმულთან'' ერთად, ჩემი ოცნების მამაკაცის მოლოდინთან ერთად კიდევ ერთი დამატებითი ‘’სტიმულიც’’ არ მაწყენდა.

ჰოდა, მეორე დღეს ეს ბლოგი წამოვიწყე.

მაშინვე ვიცოდი, რომ დიდი პასუხისმგებლობა ავიკიდე ტვირთად, მართალია ვერ წარმოვიდგენდი, რომ ერთთვიანი წერა–კითხვის შემდეგ, 15 000 მკითხველს მივაწვდენდი ხმას, მაგრამ რაოდენობას დიდი მნიშვნელობა არ ჰქონდა... 100 ადამიანს მაინც რომ ენახა ეს ბლოგი და მე ჩემი სახალხოდ დადებული პირობა ვერ შემესრულებინა და ნებისყოფა დამეკარგა, ამით ნამდვილად დავაზარალებდი ''სტიმულის'' რეპუტაციას.

ამას ვგულისხმობდი როცა ვთქვი, რომ მადლობელი ვარ თამუნასი, რაკი ამ გადაწყვეტილებაში წამომყვა.

მაშინ დავწერე პირველი ჩანაწერი : ''მსუქანი ჩემი ფსევდონიმია'' და დავიწყეთ. ის, პირველი, ჯერჯერობით ერათადერთი პატარა ჩანაწერი, იმ დღესვე 800–მა ადამიანმა ნახა. პრინციპში ეს გასაგებიც იყო _ დასაწყისი ყოველთვის საინტერესოდ მოსჩანს, მით უმეტეს, როდესაც ეს დასაწყისი გიჟურია.

მერე ''სტიმულის'' პირველი დღის პროცედურები აღვწერე. ეს ჩანაწერიც ძალიან საინტერესო აღმოჩნდა მკითხველისთვის. მათი რაოდენობით კი მივხვდი, რომ იმ ადამიანების 30 %–მა მაინც, ვინც პირველი ჩანაწერი წაიკითხა, თვალი გაადევნა ბლოგს. 

ამ ჩანაწერში დავდე ჩემი ფოტოსურათებიც. არც კი ვიცი ეს როგორ გავბედე, რადგან ეს ჩემს ბუნებას ეწინააღმდეგება, მაგრამ მაშინ ვფიქრობდი და ახლაც ასე ვფიქრობ, რომ სხვანაირად მე ვერ მოვამზადებდი იმ ფინალს, საითაც მთელი ეს ხანგრძლივი პერიოდია მივდივარ. მე ვერაფრით დაგიმტკიცებდით, რომ 40–ს აცილებულ ქალს შეუძლია ისე დაიკლოს წონა ‘’სტიმულის’’ დახმარებით, რომ სხეული არ დაუმახინჯდეს მოშვებული კანისგან. ამიტომაც,

ისე გამოვიდა, რომ მე ჩემი საიდუმლო მაქვს და ამ საიდუმლოს თქვენ ყველას განდობთ.

მესამე ჩანაწერს ''როგორ გავხდი მეორედ'' ‘’აფეთქება’’ მოყვა. ის მაშინვე ნახა 1000–მა ადამიანმა. ამ ჩანაწერში გადავწყვიტე ჩემი ცხოვრების ერთი ძალიან მნიშვნელოვანი ეპიზოდი მომეყოლა თქვენთვის, სადაც, რა თქმა უნდა მთავარი სიმსუქნე და მასთან ბრძოლა იქნებოდა.  აქ მოთხრობილია მშობიარობის შემდეგ მომატებულ წონასთან და  ამ პრობლემით გამოწვეულ დეპრესიასთან ბრძოლა და გამარჯვება. J ჩანაწერი მოთხრობასავით იკითხება და რადგან მას დასაწყისიც აქვს და ბედნიერი ფინალიც, დღემდე იზიდავს მკითხველს. 

მკითხველი ყურადღებით იყო და ინტერესდებოდა ყველა იმ შემთხვევაში, როდესაც საქმე ''სტიმულის'' პროცედურებს ეხებოდა, მაგრამ ჩემი ცხოვრების ამბავს ვერც იმ ჩანაწერმა ‘’აჯობა’’ რომლის ლინკიც ახლა წარმოგიდგინეთ და სადაც გარკვევით წერია რომ ''სტიმულში'' გალიფეს უსისხლოდ აშორებენ. სამაგიეროდ მივხვდი, რომ ჩემი ბლოგის მკითხველი საკმაოდ განათლებული ადამიანები არიან, რადგან მათ აინტერესებთ და მოსწონთ ყველაფერი ის, რასაც მე გულის გულში ჩახედვას ვეძახი: ანუ სიმსუქნის ფსიქოლოგია.

რეიტინგულთა სიაში მოხვდა ‘’მსუქანს იგივე ფსიქოლოგიური ფაქტორები მართავს, რაც ნარკომანს’’ ეს ჩანაწერიც.

ჰოდა, მივხვდი, რომ რადგან ჭარბი წონის მოშორება საკმაოდ ხანგრძლივი პროცესია, ‘’მაყურებელი’’ კი სანახაობას ელის, მე კი მათ ამ სანახაობას, ისეთს, როგორიც განზრახული მაქვს რომ ვანახო, თებერვლის ბოლომდე ვერ წარვუდგენ ( საუბარია 20 კილოგრამის დაკლებაზე 3 თვეში), დროა იმაზე ვიზრუნო, რომ არც ისინი მოვაწყინო და არც მე მოვდუნდე.

ოღონდ ამ განზრახვის შესრულებას დიდი წინააღმდეგობა ელოდა ახალი წლის სახით. და რადგან მეც ადამიანი ვარ, ავწუწუნდი.

მე არ მჭირდებოდა ეს ახალი წელი, რადგან სხვა, უფრო დიდი მიზანი მქონდა, მე მას ისეთი უნდა დავხვედროდი, როგორიც დამტოვა. ან უკეთესი. :)

ამ აზრთან, წუწუნთან გამკლავებაში თამუნა დამეხმარა. მან მითხრა, რომ არსად გვეჩქარება, არავინ გვაიძულებს თავი მოვიკლათ, არავინაა ჩვენი უფროსი და საერთოდაც, მის ჩამოსვლამდე დრო საკმარისი გვაქვს... ჰოდა, ახალი რეიტინგიც ‘’დავდე’’

‘’წინასაახალწლო ფიქრები გახდომის მსურველთათვის’’ ჩემს ყველაზე რეიტინგულ ჩანაწერს თითქმის მიუახლოვდა... მე კი ამ ფაქტმა ამ ახალი წლის ‘’გადატანა’’ გამიახვილა, რადგან მივხვდი, რომ საახალწლო სამზადისი, ფაცი–ფუცი, გემრიელი სურნელი და სტუმრიანობა მხოლოდ მე არ მაშინებდა. თან ძალიან გამიმართლა და ჩემი შვილი, რომელიც სხვა ქვეყანაში სწავლობს, სახლში დამიბრუნდა ორი კვირით. ეს ძალიან დიდი მალამო იყო ჩემი გატეხილი განწყობისთვის.

ბლოგის ახალი ‘’შედევრი’’ კი ყველაზე რეიტინგული ნამდვილად მისი სათაურის გამო გახდა. მას ‘’რატომ უნდა გაუძლო შიმშილს’’ ჰქვია. J

პრინციპში, ალბათ, მხოლოდ სათაურის გამოც არა... ჩვენ ყველას გვჭირდება მოტივაცია იმისათვის, რომ შიმშილს, სურვილს, ნდომას გავუძლოთ, თუნდაც ეს სილამაზის და ჯანმრთელობის სახელით ხდებოდეს. მე იქ ძალიან გულწრფელი ვიყავი, როგორც ჩანს გულწრფელობა დამიფასდა. 

ჩანაწერი, რომელსაც ''ბეწვის ხიდზე''... ანუ უნდა გავხდეთ თუ არა უფრო ტანკენარნი მამაკაცის საამებლად?  ქვია, მისი რეიტინგულობის გამო არ ამომირჩევია, უბრალოდ, აქ დასმულმა პრობლემატიკამ მცირე, მაგრამ მაინც პროტესტი გამოიწვია. თუ რატომ, ეს თავად შეგიძლიათ შეაფასოთ.

მკითხველი ძალიან დააინტერესა ანორექსიის, ბულემიის, ლიმფოსტაზის პრობლემატიკამაც. ეს ყველაფერი ჩემთვისაც სიახლე იყო და ჩვეულებრივი მოწაფეასავით ვიმეცადინე სანამ თქვენს ‘’სამსჯავროზე’’ გამოვიტანდი. რა თქმა უნდა, იმ ჩანაწერებს, რომელიც სამედიცინო განათლებას მოითხოვს, აუცილებლად ვაკითხებ ექიმს, რადგან სამწუხაროდ, მე ასეთი განათლება არ მაქვს. J ოღონდ ძალიან ვდარდობ J სიამოვნებით ვიმუშავებდი ფსიქოლოგად J

ამ მომენტისთვის ჩემი ბლოგი უკვე 40 ჩანაწერს შეიცავს. ამ პერიოდში კი მე 10 კილოგრამი დავიკელი. ეს იდეალური შედეგია თუ იმასაც გავითვალისწინებთ, რომ ‘’სტიმულის’’დახმარების შედეგად ეს წონა მთლიანად ცხიმის ხარჯზე დაკლებული წონაა. ‘’სტიმულში ხომ კანქვეშა და კუნთოვან შრეში არსებულ ცხიმს ერთნაირი წარმატებით ებრძვიან.

ახლა უკვე ვიცი, რომ ფინალი, საითაც თქვენთან ერთად მივდივარ, ნამდვილად შთამბეჭდავი იქნება და ჩემი ბლოგის ყველაზე რეიტინგული ჩანაწერიც სწორედ ის ჩანაწერი იქნება, რომელსაც ასე დავიწყებ: მე 20 კილოგრამი დავიკელი :) მთავარია გარემომ, ოჯახმა, ქვეყანამ და ჯანმრთელობამ შემიწყოს ხელი.

დიახ, მე ძალიან კარგად ვიცი, რომ სრულიად არასტაბილურ ქვეყანაში ვცხოვრობ. ისიც ვიცი, რომ ეს მოცემულობა გეგმებს კი არა, ხშირად ოცნებებსაც კი კლავს, მაგრამ მე არ მინდა ჩემი ოცნებების დასაფლავებას დავესწრო.

მადლობელი ვარ, რომ მთელი ამ ხანგრძლივი დროის მანძილზე თქვენგან არცერთი ნეგატიური ნოტი არ წამოსულა... რატომღაც მგონია, რომ თქვენც ელოდებით იმ შედეგს, რომელიც თავადაც გათქმევინებთ: მე ვძლიე შიმშილს.

შევხვდებით! J

ეს მსუქანის ბლოგია, წინა ჩანაწერები ნახეთ ბლოგის მარჯვენა, ზედა მხარეს.